'' ΕΣΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ '';
Με αφορμή ένα βιβλίο που ολοκλήρωσα πριν λίγες ημέρες, το οποίο είχα διαβάσει ξανά στην εφηβεία μου, αλλά θέλησα να του ρίξω πάλι μια ματιά ως 21χρονη αυτή τη φορά, συνειδητοποίησα σε τι σημείο μπορούμε να φτάσουμε τον ευατό μας για να τον αποδεχτούμε, ιδίως εμείς οι γυναίκες.
Αφηγείται την ιστορία ενός 15χρονου κοριτσιού, το οποίο οδηγήθηκε στην νευρική ανορεξία και έφτασε λίγο πριν το θάνατο, επειδή δεν μπορούσε να αγαπήσει τίποτα πάνω του και έτσι μανιωδώς και χωρίς συναίσθηση ''μεταμορφωνόταν'' και ολοένα βυθιζόταν στη δική του κόλαση. Ταυτίστηκα με την ηρωίδα, όχι γιατί η κατάληξή μου ήταν τέτοια, αλλά γιατί και εγώ πολλές φορές έχω μπει σε αυτό το καλούπι, της μη αποδοχής και εκτίμησης και της επίμονης προσπάθειάς μου να είμαι κάτι άλλο. Θυμάμαι που αποζητούσα σε κάθε βλέμμα ανθρώπου την αναγνώριση. Που κατέβαλλα προσπάθειες να τραβήξω το ενδιαφέρον των άλλων μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω σε εμένα. Που έβαζα τον ευατό μου να κάνει πράγματα που στο βάθος δεν ήθελε, αλλά δεν το σκεφτόταν ιδιαίτερα εκείνη την ώρα και απλά ενεργούσε επιπόλαια. Και μετά ερχόταν το κενό. Αυτός ήταν ένας από τους σημαντικούς λόγους που ένιωθα μοναξιά. Είναι από τα πιο περίεργα και ανατριχιαστικά συναισθήματα. Δεν έχει σημασία από πόσα άτομα περιτριγυρίζεσαι, εάν δεν έχεις αναπτύξει μία καλή σχέση με εσένα. Τότε νιώθεις μόνος και έρημος. Θυμάμαι με πόσο άγχος και πόση αγωνία τα έκανα όλα αυτά και με συνέθλιβε αυτό στην πραγματικότητα. Άλλες φορές το σκεφτόμουν και άλλες το προσπερνούσα, συνέχιζα ακάθεκτη. Θυμάμαι, ακόμη, καιρό μετά, επειδή είχα κουραστεί και εξουθενωθεί, να γράφω σε ένα τετράδιο ότι θέλω να σταματήσω. Ότι δεν το αντέχω όλο αυτό. Ότι θέλω την ψυχική μου υγεία. Έψαχνα κίνητρα να αντλήσω δύναμη. Ήθελα να μην είμαι έτσι.. Μετά από πολύ καιρό μέχρι τώρα καταλαβαίνω περισσότερα. Έπρεπε να περάσω αυτόν τον μικρό αγώνα για να με αγαπήσω περισσότερο και πάλι, ένα και δύο χρόνια μετά, να βουλιάξω και σε άλλο σκοτάδι για να με αγαπήσω παραπάνω. Και εν τέλει αντιλαμβάνομαι, ότι όσο περισσότερο ταλαιπωρείσαι, τόσο πιο πολύ ατσάλινος γίνεσαι, αρχίζεις και δείχνεις κι άλλη τρυφερότητα και στοργή σε εσένα. Υπάρχουν μέρες και στιγμές που δε θέλω να βγω από το σπίτι μου. Που θέλω να κλειστώ μέσα ή μάλλον ακόμα χειρότερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Και είναι τέτοια η αγωνία, τέτοια η απόγνωση που όλα τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται κόμπος στο λαιμό σου και σε πνίγουν σιγά σιγά. Και τρώνε όλη σου τη χαρά, όλη σου την ενέργεια και απλά το μόνο που θες είναι να μην υπάρχεις! Αρχίζω και εξοικιώνομαι σε αυτή την ιδέα, γιατί το περνάω αρκετές φορές και εκπαιδεύομαι δειλά δειλά στο να το χειρίζομαι. Δε θέλω αυτό να με χειραγωγεί. Θέλω εγώ να είμαι κυρίαρχη του ευατού μου. Δε θέλω να είμαι ένα αδύναμο πλασματάκι που στηρίζεται μόνο στους άλλους. Γιατί και εκεί θα καταλάβεις πως, εάν η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση σου βασίζεται κυρίως στο θαυμασμό των άλλων, αργότερα θα βλέπεις πως, όταν αυτός θα φεύγει, δε θα έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ χτίζεις τα θεμέλια για μία υγιή σχέση με το άτομό σου και τόσο πιο ευτυχισμένος θα νιώθεις. Και σε αυτό φυσικά ευθύνεται και η συμπεριφορά κάποιων προς άλλους και η σύγκρισή μας με άλλους που πάντα θα μας κάνει να αισθανόμαστε κατώτεροι και θα βάζουμε μπρος, όχι απλά για να τους μοιάσουμε αλλά και να τους ξεπεράσουμε, πολλές φορές με βλαβερό τρόπο(ειδικά η προβολή των social media- της τέλειας γυναίκας κτλ). Τότε όχι μόνο δεν θα έχεις καταφέρει να σε βελτιώσεις, αλλά τελικά θα έχεις χάσει εσένα. Όταν θα προσπαθείς απελπισμένα να αποδείξεις στους άλλους αλλά κυρίως στον ευατό σου κάτι το ψεύτικο. Όταν θα ουρλιάζεις μέσα σου, κανείς δε θα σε ακούει. Εσύ θα σε ακούσεις και τότε σιγά σιγά ίσως ξεκινήσεις το δρόμο της επιστροφής. Γιατί τελικά, για αρκετούς τουλάχιστον, η αληθινή και η υγιής αυτοεκτίμηση είναι ένας αέναος αγώνας και μια διαρκής πάλη!
ΜΕ ΑΓΑΠΗ!
Με αφορμή ένα βιβλίο που ολοκλήρωσα πριν λίγες ημέρες, το οποίο είχα διαβάσει ξανά στην εφηβεία μου, αλλά θέλησα να του ρίξω πάλι μια ματιά ως 21χρονη αυτή τη φορά, συνειδητοποίησα σε τι σημείο μπορούμε να φτάσουμε τον ευατό μας για να τον αποδεχτούμε, ιδίως εμείς οι γυναίκες.
Αφηγείται την ιστορία ενός 15χρονου κοριτσιού, το οποίο οδηγήθηκε στην νευρική ανορεξία και έφτασε λίγο πριν το θάνατο, επειδή δεν μπορούσε να αγαπήσει τίποτα πάνω του και έτσι μανιωδώς και χωρίς συναίσθηση ''μεταμορφωνόταν'' και ολοένα βυθιζόταν στη δική του κόλαση. Ταυτίστηκα με την ηρωίδα, όχι γιατί η κατάληξή μου ήταν τέτοια, αλλά γιατί και εγώ πολλές φορές έχω μπει σε αυτό το καλούπι, της μη αποδοχής και εκτίμησης και της επίμονης προσπάθειάς μου να είμαι κάτι άλλο. Θυμάμαι που αποζητούσα σε κάθε βλέμμα ανθρώπου την αναγνώριση. Που κατέβαλλα προσπάθειες να τραβήξω το ενδιαφέρον των άλλων μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσα να πιστέψω σε εμένα. Που έβαζα τον ευατό μου να κάνει πράγματα που στο βάθος δεν ήθελε, αλλά δεν το σκεφτόταν ιδιαίτερα εκείνη την ώρα και απλά ενεργούσε επιπόλαια. Και μετά ερχόταν το κενό. Αυτός ήταν ένας από τους σημαντικούς λόγους που ένιωθα μοναξιά. Είναι από τα πιο περίεργα και ανατριχιαστικά συναισθήματα. Δεν έχει σημασία από πόσα άτομα περιτριγυρίζεσαι, εάν δεν έχεις αναπτύξει μία καλή σχέση με εσένα. Τότε νιώθεις μόνος και έρημος. Θυμάμαι με πόσο άγχος και πόση αγωνία τα έκανα όλα αυτά και με συνέθλιβε αυτό στην πραγματικότητα. Άλλες φορές το σκεφτόμουν και άλλες το προσπερνούσα, συνέχιζα ακάθεκτη. Θυμάμαι, ακόμη, καιρό μετά, επειδή είχα κουραστεί και εξουθενωθεί, να γράφω σε ένα τετράδιο ότι θέλω να σταματήσω. Ότι δεν το αντέχω όλο αυτό. Ότι θέλω την ψυχική μου υγεία. Έψαχνα κίνητρα να αντλήσω δύναμη. Ήθελα να μην είμαι έτσι.. Μετά από πολύ καιρό μέχρι τώρα καταλαβαίνω περισσότερα. Έπρεπε να περάσω αυτόν τον μικρό αγώνα για να με αγαπήσω περισσότερο και πάλι, ένα και δύο χρόνια μετά, να βουλιάξω και σε άλλο σκοτάδι για να με αγαπήσω παραπάνω. Και εν τέλει αντιλαμβάνομαι, ότι όσο περισσότερο ταλαιπωρείσαι, τόσο πιο πολύ ατσάλινος γίνεσαι, αρχίζεις και δείχνεις κι άλλη τρυφερότητα και στοργή σε εσένα. Υπάρχουν μέρες και στιγμές που δε θέλω να βγω από το σπίτι μου. Που θέλω να κλειστώ μέσα ή μάλλον ακόμα χειρότερα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Και είναι τέτοια η αγωνία, τέτοια η απόγνωση που όλα τα αρνητικά συναισθήματα γίνονται κόμπος στο λαιμό σου και σε πνίγουν σιγά σιγά. Και τρώνε όλη σου τη χαρά, όλη σου την ενέργεια και απλά το μόνο που θες είναι να μην υπάρχεις! Αρχίζω και εξοικιώνομαι σε αυτή την ιδέα, γιατί το περνάω αρκετές φορές και εκπαιδεύομαι δειλά δειλά στο να το χειρίζομαι. Δε θέλω αυτό να με χειραγωγεί. Θέλω εγώ να είμαι κυρίαρχη του ευατού μου. Δε θέλω να είμαι ένα αδύναμο πλασματάκι που στηρίζεται μόνο στους άλλους. Γιατί και εκεί θα καταλάβεις πως, εάν η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση σου βασίζεται κυρίως στο θαυμασμό των άλλων, αργότερα θα βλέπεις πως, όταν αυτός θα φεύγει, δε θα έχει μείνει σχεδόν τίποτα. Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ χτίζεις τα θεμέλια για μία υγιή σχέση με το άτομό σου και τόσο πιο ευτυχισμένος θα νιώθεις. Και σε αυτό φυσικά ευθύνεται και η συμπεριφορά κάποιων προς άλλους και η σύγκρισή μας με άλλους που πάντα θα μας κάνει να αισθανόμαστε κατώτεροι και θα βάζουμε μπρος, όχι απλά για να τους μοιάσουμε αλλά και να τους ξεπεράσουμε, πολλές φορές με βλαβερό τρόπο(ειδικά η προβολή των social media- της τέλειας γυναίκας κτλ). Τότε όχι μόνο δεν θα έχεις καταφέρει να σε βελτιώσεις, αλλά τελικά θα έχεις χάσει εσένα. Όταν θα προσπαθείς απελπισμένα να αποδείξεις στους άλλους αλλά κυρίως στον ευατό σου κάτι το ψεύτικο. Όταν θα ουρλιάζεις μέσα σου, κανείς δε θα σε ακούει. Εσύ θα σε ακούσεις και τότε σιγά σιγά ίσως ξεκινήσεις το δρόμο της επιστροφής. Γιατί τελικά, για αρκετούς τουλάχιστον, η αληθινή και η υγιής αυτοεκτίμηση είναι ένας αέναος αγώνας και μια διαρκής πάλη!
ΜΕ ΑΓΑΠΗ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου