Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγαπητή Μαρίνα,

  Μεγαλώνεις και αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά τα πράγματα. Όχι πολύ διαφορετικά βέβαια, αφού από μικρό κοριτσάκι είχες έναν αλλιώτικο και ώριμο τρόπο σκέψης. Τα όνειρά σου δεν έχουν αλλάξει. Είχες και έχεις αγνά και υψηλά ιδανικά. Απλά τώρα μαθαίνεις καλύτερα τη ζωή και τον εαυτό σου. Αρχίζεις να πιστεύεις περισσότερο στις δυνάμεις σου και την αξία σου. Το ξέρω ότι δυσκολεύεσαι, αλλά μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρεις. Γιατί θέλεις και προσπαθείς. Έχεις ήδη εξελιχθεί σημαντικά. Και μέσα από κάθε άσχημη εμπειρία που βιώνεις στο τέλος αποφασίζεις να δεις τη θετική οπτική της. Στην αρχή πονάς, είτε λίγο είτε πολύ, αλλά χάρη στην ισχυρή σου θέληση και επιμονή, δεν το βάζεις κάτω. Γιατί θυμάσαι το σκοπό της ζωής σου, δηλαδή την ευτυχία σου. Έχεις να δουλέψεις ακόμα πολύ, αλλά στο κάτω κάτω έτσι είναι η ζωή, ένας αδιάκοπος αγώνας. Τίποτα δεν σου προσφέρεται απλόχερα. Μέσα από την εργασία νιώθεις ικανός. 
   Μην αφήσεις την άλλη φωνή να σε καταστρέψει, να σε πνίξει και να σε σκοτώσει. Εκείνη που λέει πως τίποτα δε μπορείς, πως ήσουν, είσαι και θα είσαι μία αποτυχημένη. Μην της επιτρέπεις να σε αγχώνει και να σε απελπίζει χάνοντας τα πάντα. Το ξέρω ότι σε κυνηγάνε πολλά φαντάσματα και πως προσπαθούν αρκετά τέρατα να σε φάνε. Εσύ είσαι στο κέντρο και αριστερά και δεξιά σου είναι δύο δυνάμεις, το καλό και το κακό. Ξέρω ότι βυθίζεσαι σε σκοτάδια χωρίς να γνωρίζεις τι σε έριξε μέσα σε αυτό. Αλλά μετά λάμπεις ξανά γεμάτη ελπίδα και δημιουργικότητα. Γιατί πιστεύεις στην  ομορφιά της ζωής.
  Πριν δύο ημέρες ένιωσα υπερήφανη για εσένα. Πήρες μία σημαντική απόφαση, η οποία σε έκανε χαρούμενη και σου έδωσε θάρρος. Κάθε μέρα να δείχνεις σε εσένα την αγάπη και τη φροντίδα με τα λόγια, τις σκέψεις κι τις πράξεις σου. Να είσαι εκεί για εσένα. Να καλλιεργείς το νου, το σώμα και την ψυχή σου, όπως ο κηπουρός τα λουλούδια του. Όλοι λουλούδια είμαστε και με την ανάλογη φροντίδα που δίνει ο καθένας, άλλα μαραίνονται και άλλα ανθίζουν. Εσύ θέλεις το δεύτερο και το ξέρω. Σε ξέρω πάρα πολύ καλά, οπότε σε ενθαρρύνω να συνεχίζεις δυναμικά με αισιοδοξία. Άσε λοιπόν την άλλη φωνή που προσπαθεί να σε εξοντώσει, εκείνη θέλει το κακό σου, εγώ όμως το καλό σου, θέλω να πετάξεις ψηλά, όσες πτώσεις κι αν έχεις. Να έχεις οδηγό το πάθος σου για τη ζωή, την αγάπη σου για τους ανθρώπους, τη δίψα σου για δικαιοσύνη, προσφορά και μάθηση, τη βαθιά επιθυμία για την επίτευξη των ονείρων σου. Δεν σου χαιδεύω τα αυτιά, ούτε θέλω να σου φουσκώσω τα μυαλά. Δε στα λέω κολακευτικά αλλά με στοργή. Να σε προσέχεις!
 Σαγαπώ!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω τα σκοτάδια μου, ο μόνος τρόπος για να σβήσω λίγο από το μαύρο που χρωματίζει την ψυχή μου είναι να κοιτάζω πίσω στο παρελθόν, για να συνειδητοποιήσω όλα όσα δεν είχα και έχω τώρα στο παρόν. Για να αντιληφθώ πού βρισκόμουν και πού βρίσκομαι τώρα. Για να νιώσω ευγνώμων για όλα όσα κατάφερα να αποκτήσω. Για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν τα παράτησα, που συνέχισα να παλεύω με τα πιο τρομακτικά σκοτάδια μου και με τους πιο επικίνδυνους δαίμονές μου. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ανακτήσω την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μου. Μπορεί να είναι λάθος τρόπος, να είναι όλα μια ψευδαίσθηση και να μη χρειάζεται καν να σκεφτώ όλα όσα έχω καταφέρει για να μπορώ να νιώθω ικανή. Ίσως πρέπει να νιώθω έτσι ανεξαρτήτως κατορθωμάτων. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι έτσι αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Σίγουρα η οικογένεια που έχω καταφέρει να δημιουργήσω είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μπορώ να νιώθω ευγνωμοσύνη κάθε μέρα στο θεό και στη ζωή, γιατί η αγάπη είναι αυτή που σε γεμί...
 Όλα θέλουν το χρόνο τους. Χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και ένα ήρεμο μυαλό - όσο αυτό είναι δυνατόν - για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες της καθημερινότητας και να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.   Έγινα για δεύτερη φορά μαμά πριν τρεις εβδομάδες και όλα μοιάζουν τόσο ξένα και περίεργα. Τύψεις, αρνητικές σκέψεις, φόβος και νοσταλγία. Ενοχές γιατί δε μπορώ να περνώ ακόμα το χρόνο που περνούσα με την κόρη μου και έχω πέσει με τα μούτρα στο μωρό, αφού χρειάζεται συνεχώς τάισμα και νανούρισμα. Αρνητικές σκέψεις, καθώς πιστεύω ότι όλο αυτό δε θα τελειώσει και ένα κύμα απελπισίας με κατακλύζει. Φόβος ότι ίσως να μη μπορώ να τα καταφέρω και νοσταλγία για τις στιγμές που περνούσα με τον άντρα και την κόρη μου πριν έρθει το μωρό.  Σαφώς ήταν κάτι που ήθελα, αλλά όπως και στην πρώτη γέννα, έτσι και τώρα, την περίοδο της λοχείας την περνώ με αρκετές μαύρες σκέψεις. Με σκέψεις που με τρομάζουν, με σκέψεις που δε θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Προσπαθώ όμω...
  Διάβασα κάπου τα εξής λόγια: "Στην πραγματικότητα αυτό που είναι ακαταμάχητο στον έρωτα είναι αυτή η συγκινησιακή εμπειρία - όχι ο άλλος άνθρωπος. Η φράση του Νίτσε 'ερωτευόμαστε την επιθυμία μας, όχι το αντικείμενό της' είναι σημαντικό για τους ανθρώπους που βασανίζονται στον έρωτα".    Αυτό είναι κάτι που είχα συνειδητοποιήσει κάποια χρόνια πριν και έπειτα έπεφτα πάνω συνέχεια σε παρόμοιες διαπιστώσεις. Είχα καταλάβει ότι δεν ερωτευόμουν πάντα ανθρώπους. Δεν ξέρω άλλωστε αν είναι δυνατόν να ερωτευόμαστε συνέχεια κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε. Μπορεί για κάποιους να είναι. Πάντως αυτό που κατάλαβα στον εαυτό μου (και το βιώνουν αρκετοί άνθρωποι) είναι πως η ανάγκη μας και η επιθυμία μας να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα είναι τέτοιες που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι. Ερωτευόμαστε την ίδια την ιδέα του πάθους. Θέλουμε η ζωή μας να γεμίσει από αυτόν. Και έτσι γνωρίζουμε συνέχεια ανθρώπους και ισχυριζόμαστε ότι ερωτευόμαστε ξανά και ξανά ενώ μπορεί και ν...