MARINA'S BLOG

                                                Λίγη από την παιδική απλότητα...   Λίγο από αυτό ζητώ. Λίγη από εκείνη την απλότητα που σε χαρακτήριζε όταν ήσουν παιδί. Εκείνη την αθωότητα. Εκείνη τη λαχτάρα να απολαύσεις τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο. Να βγεις έξω να τρέξεις, να γελάσεις, να παίξεις με τον σκύλο, να πας στην εξοχή, να λερωθείς, να βουτήξεις στη θάλασσα, να σκαρφιστείς νέα παιχνίδια, να σκαρφαλώσεις στα δέντρα και να ονειρεύεσαι πως μπορείς να πετύχεις το οτιδήποτε... Θέλω εκείνη την απλότητα την παιδική που συγχωρεί, που αμέσως ξεχνά, που παραμερίζει το θυμό και συμφιλιώνεται ξανά με τους ανθρώπους, που ξεσπά σε γέλια σα να μην έγινε τίποτα... Θέλω εκείνη την απλότητα που σε έκανε να μη σε νοιάζει τι λέει ο άλλος, εκείνον τον αυθορμητισμό... Τώρα μεγαλώνουμε και περιοριζόμαστε. Δεν εκφραζόμαστε και το κυριότερο, που ενοχλεί εμένα τουλάχιστον, είναι ότι αναζητούμε την ευτυχία σε άλλα πράγματα και όχι σε αυτά τα απλά που κοιτάζαμε όταν ήμασταν παιδιά και αντλούσαμε τ