MARINA'S BLOG

 Χριστούγεννα!    Ημέρες άγιες, ιδιαίτερες, ευλογημένες, χαρούμενες, αισιόδοξες...Ημέρες κατά τις οποίες σχεδιάζουμε ταξίδια και αποδράσεις, τρέχουμε να ικανοποιήσουμε την καταναλωτική μας μανία, σπαταλάμε του κόσμου τα χρήματα, τρώμε και πίνουμε μέχρι τελικής πτώσεως, χωρίς να έχουμε αφήσει λίγο χώρο στην ψυχή μας να σκεφτούμε ότι αυτή τη στιγμή, όπως και κάθε άλλη άλλωστε, που εμείς διασκεδάζουμε, άλλοι άνθρωποι υποφέρουν στα νοσοκομεία, στις ψυχιατρικές κλινικές, στα ορφανοτροφεία, στους δρόμους, που όχι μόνο στερούνται την αγάπη και συντροφεύουν με τη μοναξιά τους, αλλά δεν διαθέτουν ούτε τα πολύ πιο απλά, ένα γλυκό, ένα ρούχο, ένα παιχνίδι, τη ζεστασιά του σπιτιού. Γονείς που αγοράζουν στα παιδιά τους δέκα χιλιάδες δώρα σαν κακομαθημένα πλουσιόπαιδα και παιδιά που ζουν χωρίς γονείς, παιδιά που μεγαλώνουν φοβισμένα μέσα στην ίδια τους την οικογένεια, παιδιά που δεν μπορούν να παίξουν, να γελάσουν, παιδιά που δεν μπορούν να λάβουν ένα δώρο, γιατί ζουν μέσα στη φτώχεια και την εξαθλ

                 ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΥΤΡΩΣΗ...                                                            Περιπλανιόμουν σε δρόμους μοναχικούς, βυθιζόμενη σε χάος απύθμενο,                  με ψυχή ερημωμένη, ξεχνώντας τα πρόσωπα που με αγαπούσαν πραγματικά.                  Πλήγωνα τον εαυτό μου και έσπαγα κομμάτια του θυσιάζοντας τα όνειρά μου                  και ζητώντας εναγωνίως την επιβεβαίωση στη ματιά κάθε ανθρώπου.                  Η μελαγχολία και μια βαθειά έντονη θλίψη άπλωναν το πέπλο τους πάνω μου                  και εγώ προσπαθούσα να καλύψω το κενό μου με ανώφελους τρόπους.                  Κάθε επιλογή και κάθε πράξη μου ήταν και ένα ράγισμα στην καρδιά μου.                  Σερνόμουν με μάτια δακρυσμένα και ψυχή ''παραφουσκωμένη''                   από συναισθήματα στη δική μου κόλαση και παρακαλούσα                   για τη λύτρωση.                  Οι ελπίδες μου αρκετές φορές έσβηναν μπροστά στο μαύρο                   που απλωνόταν και οι ε