ΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ

                                               Λίγη από την παιδική απλότητα...

  Λίγο από αυτό ζητώ. Λίγη από εκείνη την απλότητα που σε χαρακτήριζε όταν ήσουν παιδί. Εκείνη την αθωότητα. Εκείνη τη λαχτάρα να απολαύσεις τα πιο απλά πράγματα στον κόσμο. Να βγεις έξω να τρέξεις, να γελάσεις, να παίξεις με τον σκύλο, να πας στην εξοχή, να λερωθείς, να βουτήξεις στη θάλασσα, να σκαρφιστείς νέα παιχνίδια, να σκαρφαλώσεις στα δέντρα και να ονειρεύεσαι πως μπορείς να πετύχεις το οτιδήποτε... Θέλω εκείνη την απλότητα την παιδική που συγχωρεί, που αμέσως ξεχνά, που παραμερίζει το θυμό και συμφιλιώνεται ξανά με τους ανθρώπους, που ξεσπά σε γέλια σα να μην έγινε τίποτα... Θέλω εκείνη την απλότητα που σε έκανε να μη σε νοιάζει τι λέει ο άλλος, εκείνον τον αυθορμητισμό... Τώρα μεγαλώνουμε και περιοριζόμαστε. Δεν εκφραζόμαστε και το κυριότερο, που ενοχλεί εμένα τουλάχιστον, είναι ότι αναζητούμε την ευτυχία σε άλλα πράγματα και όχι σε αυτά τα απλά που κοιτάζαμε όταν ήμασταν παιδιά και αντλούσαμε τη χαρά και την ευτυχία. Απολαμβάνω την ενήλικη ζωή μου. Μου αρέσει που είμαι κυρίαρχη του εαυτού μου, που έχω την απόλυτη ευθύνη, που ανακτώ τον δυναμισμό μου και που παλεύω για τα όνειρά μου. Αλλά μου λείπει ένα μέρος της παιδικής μου αθωότητας. Τώρα πασχίζουμε να αποκτήσουμε ό,τι κυκλοφορεί, μας κυριεύει η καταναλωτική μανία που πολλές φορές ξεχνάμε ότι καμία σημασία δεν έχουν όλα αυτά. Καμία σημασία δεν έχει αν θα είσαι μέσα στη μόδα, αν θα φορέσεις τα πιο στυλάτα ρούχα, αν θα αποκτήσεις αυτό που έχει ο άλλος ή αν θα μοιάσεις στον άλλον, αν θα γεμίσεις από υλικά αγαθά. Σημασία έχει να γελάς με την καρδιά σου, να μη φοβάσαι να "λερωθείς" και να ρουφάς την ευτυχία και την ελπίδα από τα πιο απλά πράγματα σε αυτή τη ζωή όπως κάνουν τα μικρά παιδιά...