Στο βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι " Να βλέπεις στον έρωτα " υπάρχει το εξής απόσπασμα...            "Και όταν γίνω ένας άνθρωπος ολοκληρωμένος, που δε χρειάζεται κανέναν για να επιβιώσει, τότε σίγουρα θα βρω κάποιον επίσης ολοκληρωμένο για να μοιραστούμε αυτά που έχω και αυτά που έχει. Αυτό είναι το νόημα της σχέσης... όχι η σωτηρία, αλλά η επαφή. Ή, μάλλον, οι επαφές. Εγώ μ' εσένα. Εσύ μ' εμένα. Εγώ μ' εμένα. Εσύ μ' εσένα. Εμείς με τον κόσμο".

  Επέλεξα το συγκεκριμένο κομμάτι, διότι έχω παρατηρήσει πως αρκετοί έως πολλοί κάνουμε το λάθος να εναποθέτουμε το νόημα της ζωής μας και την ευτυχία μας σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πιστεύουμε πως μόνο τότε θα αποκτήσει φως και χρώμα η ζωή μας. Νομίζουμε πως μόνο τότε θα είμαστε πραγματικά χαρούμενοι. Θεωρούμε πως πρέπει να έρθει κάποιος για να μας βγάλει από το σκοτάδι και τον λήθαργο και να μας σώσει. Νιώθουμε πως χρειαζόμαστε κάποιον για να γεμίσει τα κενά μας.. Και απογοητευόμαστε όταν αυτός ο άνθρωπος δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχαμε κατά νου και καταλήγουμε να πληγωνόμαστε.

  Όμως η σχέση δεν έχει αυτόν τον ρόλο. Αρχικά έχουμε τη δύναμη και κυρίως την ευθύνη να είμαστε όσο πιο ολοκληρωμένοι μπορούμε χωρίς την παρουσία κάποιου, παρά μόνο με την παρουσία του εαυτού μας. Είναι σημαντικό να αναπτύξουμε μία τέτοια σχέση με το άτομό μας που να μην μας κάνει να αισθανόμαστε μοναξιά. Να απολαμβάνουμε τη μοναχικότητά μας, να κυνηγάμε όνειρα και στόχους και να μαθαίνουμε τον εαυτό μας αφιερώνοντάς του χρόνο! Και όταν λοιπόν δε θα εξαρτόμαστε από άλλους και δε θα έχουμε τη σχέση σαν αυτοσκοπό, τότε θα έρθει και ο κατάλληλος απλά για να μας συμπληρώσει. Δε θα είμαστε δύο μισά που χρειάζεται ο ένας τον άλλον για να γίνει ένα, αλλά η σχέση θα αποτελείται από δύο ολοκληρωμένους ανθρώπους που θα αποζητούν την επαφή, τη βαθειά και αληθινή γνωριμία. Όπου θα μοιράζονται φόβους, ανησυχίες, σκέψεις, όνειρα, στιγμές. Όπου θα υπάρχει κατανόηση και στήριξη. Μα και αποδοχή. Και θα έρχονται σε επαφή όχι μόνο με τον άλλον αλλά και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί οι σχέσεις είναι καθρέφτες και αντανακλώνται οι καλύτερες και χειρότερες πλευρές μας. Αναγνωρίζουμε πτυχές μας που δεν ξέραμε πως υπήρχαν και κάνουν την εμφάνισή τους ανασφάλειες και εμμονές. Η σχέση όμως λειτουργεί και ως μέσο εξέλιξης και στέκεται αφορμή για να δουλέψει ο καθένας με την προσωπικότητά του, όποιος όμως είναι διατεθειμένος να δουλέψει.

  Όπως γράφει και ο Μπουκάι "Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεχωριστό από το να βιώνεις την ίδια σου τη μεταμόρφωση δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς".