Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


 Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Από την άγνοια στη σοφία" του Χόρχε Μπουκάι..  "Γιατί να μη χαράζαμε μια πορεία όπου, τολμώντας κάπου κάπου κάτι καινούργιο, θα βάζαμε τα θεμέλια για μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα. Γιατί να μη σκεφτούμε ότι όποιος υπερβαίνει έναν προκαθορισμένο κανόνα θα φτάνει πάντοτε μακρύτερα από όποιον ποτέ του δεν τολμά να κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν εγγυάται η πατροπαράδοτη κοινωνία. Γιατί να μη ρισκάρουμε μια διαδρομή μέσα από νέους δρόμους, εκεί που είναι πιθανό ν' ανακαλύψουμε διαφορετικές απαντήσεις και εμπειρίες."                                                                                                             Εγώ προσωπικά αυτό που αντιλαμβάνομαι από τον συγγραφέα είναι κάτι σαν μία αφύπνιση και ίσως μία προτροπή να βαδίσουμε το δρόμο της ελευθερίας. Ο δρόμος αυτός της ελευθερίας ανοίγει και διασχίζεται μόνο όταν θα είσαι σε θέση να ρισκάρεις και να πειραματιστείς με κάτι καινούργιο, με κάτι τελείως άγνωστο, που βρίσκεται έξω από τα όρια του γνωστού και οικείου μέσα στο οποίο έχεις συνηθίσει να κινείσαι. Θα ακολουθείς το μονοπάτι της ελευθερίας αφού θα έχεις χαράξει έναν διαφορετικό χάρτη πορείας από τον κοινώς καθορισμένο, έναν διαφορετικό χάρτη πορείας από αυτόν που σου έχουν επιβάλλει ή έστω προσπάθησαν να σου επιβάλλουν, έναν διαφορετικό χάρτη πορείας και κοσμοθεωρίας όπου εσύ και μόνο εσύ επέλεξες, με τη δική σου ελεύθερη βούληση χωρίς να νιώσεις περιορισμένος ή καταπιεσμένος με την επιλογή σου. Και αυτόματα αυτό το ταξίδι προς το καινούργιο και διαφορετικό θα σου ανοίξει άλλους νέους δρόμους, θα σε κατευθύνει σε νέες εμπειρίες, νέες γνώσεις και σιγά σιγά θα διαμορφώνεσαι και θα διαπλάθεσαι. Δε θα μένεις στάσιμος, εγκλωβισμένος και φυλακισμένος σε πεποιθήσεις που δεν έχεις φιλτράρει, αναθεωρήσει ή αμφισβητήσει και δε θα είσαι υποδουλωμένος σε περιορισμένα πρότυπα σκέψης και στα "πρέπει" που συνηθίζουν να σε βομβαρδίζουν αλλά θα έχεις την τόλμη και το θάρρος να ανοιχτείς σε κάτι άλλο από αυτό που έχεις μέχρι τώρα μάθει. Την ελευθερία θα ξεκινήσεις να την κατακτάς όταν θα ζεις σύμφωνα με τη ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ!



                      



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω τα σκοτάδια μου, ο μόνος τρόπος για να σβήσω λίγο από το μαύρο που χρωματίζει την ψυχή μου είναι να κοιτάζω πίσω στο παρελθόν, για να συνειδητοποιήσω όλα όσα δεν είχα και έχω τώρα στο παρόν. Για να αντιληφθώ πού βρισκόμουν και πού βρίσκομαι τώρα. Για να νιώσω ευγνώμων για όλα όσα κατάφερα να αποκτήσω. Για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν τα παράτησα, που συνέχισα να παλεύω με τα πιο τρομακτικά σκοτάδια μου και με τους πιο επικίνδυνους δαίμονές μου. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ανακτήσω την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μου. Μπορεί να είναι λάθος τρόπος, να είναι όλα μια ψευδαίσθηση και να μη χρειάζεται καν να σκεφτώ όλα όσα έχω καταφέρει για να μπορώ να νιώθω ικανή. Ίσως πρέπει να νιώθω έτσι ανεξαρτήτως κατορθωμάτων. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι έτσι αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Σίγουρα η οικογένεια που έχω καταφέρει να δημιουργήσω είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μπορώ να νιώθω ευγνωμοσύνη κάθε μέρα στο θεό και στη ζωή, γιατί η αγάπη είναι αυτή που σε γεμί...
 Όλα θέλουν το χρόνο τους. Χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και ένα ήρεμο μυαλό - όσο αυτό είναι δυνατόν - για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες της καθημερινότητας και να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.   Έγινα για δεύτερη φορά μαμά πριν τρεις εβδομάδες και όλα μοιάζουν τόσο ξένα και περίεργα. Τύψεις, αρνητικές σκέψεις, φόβος και νοσταλγία. Ενοχές γιατί δε μπορώ να περνώ ακόμα το χρόνο που περνούσα με την κόρη μου και έχω πέσει με τα μούτρα στο μωρό, αφού χρειάζεται συνεχώς τάισμα και νανούρισμα. Αρνητικές σκέψεις, καθώς πιστεύω ότι όλο αυτό δε θα τελειώσει και ένα κύμα απελπισίας με κατακλύζει. Φόβος ότι ίσως να μη μπορώ να τα καταφέρω και νοσταλγία για τις στιγμές που περνούσα με τον άντρα και την κόρη μου πριν έρθει το μωρό.  Σαφώς ήταν κάτι που ήθελα, αλλά όπως και στην πρώτη γέννα, έτσι και τώρα, την περίοδο της λοχείας την περνώ με αρκετές μαύρες σκέψεις. Με σκέψεις που με τρομάζουν, με σκέψεις που δε θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Προσπαθώ όμω...
  Διάβασα κάπου τα εξής λόγια: "Στην πραγματικότητα αυτό που είναι ακαταμάχητο στον έρωτα είναι αυτή η συγκινησιακή εμπειρία - όχι ο άλλος άνθρωπος. Η φράση του Νίτσε 'ερωτευόμαστε την επιθυμία μας, όχι το αντικείμενό της' είναι σημαντικό για τους ανθρώπους που βασανίζονται στον έρωτα".    Αυτό είναι κάτι που είχα συνειδητοποιήσει κάποια χρόνια πριν και έπειτα έπεφτα πάνω συνέχεια σε παρόμοιες διαπιστώσεις. Είχα καταλάβει ότι δεν ερωτευόμουν πάντα ανθρώπους. Δεν ξέρω άλλωστε αν είναι δυνατόν να ερωτευόμαστε συνέχεια κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε. Μπορεί για κάποιους να είναι. Πάντως αυτό που κατάλαβα στον εαυτό μου (και το βιώνουν αρκετοί άνθρωποι) είναι πως η ανάγκη μας και η επιθυμία μας να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα είναι τέτοιες που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι. Ερωτευόμαστε την ίδια την ιδέα του πάθους. Θέλουμε η ζωή μας να γεμίσει από αυτόν. Και έτσι γνωρίζουμε συνέχεια ανθρώπους και ισχυριζόμαστε ότι ερωτευόμαστε ξανά και ξανά ενώ μπορεί και ν...