Πολλές φορές νομίζω είναι τέτοια η ανασφάλειά μας και η ανάγκη μας για επιβεβαίωση και ασφάλεια που ψάχνουμε σχέσεις για να καλύψουν τυχόν δικά μας κενά. Βέβαια η επιθυμία για έρωτα και συντροφιά είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο και σίγουρα όταν δίνουμε και παίρνουμε αγάπη αισθανόμαστε ολοκληρωμένοι. Όμως αυτό που εγώ σκέφτομαι είναι ότι μπορεί να μένουμε σε σχέσεις που είναι είτε τοξικές είτε τελειωμένες είτε σε σχέσεις γενικά που δεν μας ικανοποιούν μόνο και μόνο επειδή φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι και αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, φοβόμαστε να ξεφύγουμε από τη δύναμη της συνήθειας ή ίσως και να μη βλέπουμε καν ή να μην παραδεχόμαστε ότι ο άνθρωπος που έχουμε δίπλα μας δεν είναι για εμάς ή ότι η συμπεριφορά του είναι βλαβερή για την ψυχή μας. Υπάρχει περίπτωση να μην ομολογούμε, όχι μόνο στους άλλους αλλά ούτε και στον ίδιο μας τον εαυτό, ότι δεν περνάμε καλά με το άτομο με το οποίο έχουμε σχέση, ίσως να ωραιοποιούμε καταστάσεις και να τον παρουσιάζουμε ως ιδανικό ακριβώς επειδή θα θέλαμε να είναι κάπως συγκεκριμένα τα πράγματα, επειδή είχαμε προσδοκίες, επειδή τρομάζουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια και να μπούμε σε δράση, δημιουργώντας έτσι ψευδαισθήσεις και μένοντας μόνιμα σε μία κατάσταση που μειώνει την αξία μας και που μας κάνει να χάνουμε στιγμές πραγματικής αγάπης. Πιστεύω ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το τι γίνεται, να ανοίξουμε τα μάτια μας και να παραδεχτούμε την αλήθεια και να πούμε σε εμάς ότι αξίζουμε την αγάπη, τον έρωτα, το σεβασμό, τη στοργή, τη στήριξη και την ευτυχία και ότι κάπου υπάρχει για εμάς ένας άνθρωπος που θα μας δώσει αυτό που πραγματικά θέλουμε και αξίζουμε. Αλλά ακόμα και αν δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος ή αργήσει να έρθει, καλό είναι να στηριζόμαστε στα πόδια μας και να παλεύουμε για τα όνειρά μας...