Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

 Παγιδευόμαστε μέσα στην καθημερινότητα, μέσα σε άγχη, ανασφάλειες και αβεβαιότητες. Πολλές φορές η ζωή μπορεί να μοιάζει μάταιη, εντελώς μαύρη και κουραστική. Υπάρχουν στιγμές που θες να τα παρατήσεις όλα, να κάνεις μία παύση και να παγώσεις το χρόνο. Υπάρχουν μέρες που θες να μείνεις για πάντα στο κρεβάτι σου, απομονωμένος από όλους και όλα, χαμένος μέσα σε έναν δικό σου κόσμο. Ο φόβος και το άγχος σε τρομάζουν, τρώνε τη σάρκα σου, οι ελπίδες σου καταρρέουν και απελπίζεσαι. Άπειρες φορές τα έχω αισθανθεί όλα αυτά με χειρότερο εχθρό μου το άγχος, το οποίο με επισκέπτεται μέρα και νύχτα, ακινητοποιώντας με και αφαιρώντας μου στιγμές χαράς και ηρεμίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω σκεφτεί να αφήσω τα πάντα και να μείνω στάσιμη, επιλέγοντας δηλαδή την πιο εύκολη λύση. Αλλά τελικά συνειδητοποιώ ότι είμαι δυνατή από τη στιγμή που συνεχίζω και επιμένω να αγωνίζομαι και να προσπαθώ, να ψάχνω και να μαθαίνω, να εξελίσσομαι και να προχωρώ. Μέχρι πριν δυο και τρία χρόνια θα ξυπνούσα κατά βάση με αυτά τα συναισθήματα και η κατάσταση θα χειροτέρευε, θα άφηνα τις ημέρες να χάνονται με όλη αυτή την ενέργειά μου. Πλέον προσπαθώ, όσο αγχωμένη, κουρασμένη ή απαισιόδοξη κι αν είμαι, να έχω μία συγκεκριμένη νοοτροπία, η οποία θα με βοηθά να εστιάζω στα θετικά και όμορφα πράγματα της κάθε ημέρας, όσο απλά κι αν είναι. Γιατί πράγματι, η ζωή έχει πολλές ομορφιές και μπορείς μέσα και από δύσκολες καταστάσεις να εξελιχθείς και να είσαι χαρούμενος, αλλά εμείς έχουμε συνηθίσει να έχουμε λάθος εστίαση και να χανόμαστε μέσα στην ασχήμια της ζωής. Πλέον κάθε νέα ημέρα που ξημερώνει μου φαίνεται σαν ένα νέο ξεκίνημα με πιο καθαρή ματιά και με μια νέα ελπίδα. Ένα νέο ξεκίνημα με ανανεωμένες δυνάμεις. Τα αρνητικά συναισθήματα υπάρχουν και θα υπάρχουν για πάντα, είναι μέρος της ζωής και πρέπει να το αποδεχτούμε. Όπως επίσης θα υπάρξουν στιγμές που θα κάνεις ένα μεγάλο διάλειμμα, για να ξεκουραστείς ψυχικά και σωματικά, μετά όμως θα σταθείς όρθιος και θα συνεχίζεις να παλεύεις. Σκέφτομαι τα όνειρά μου, την εξέλιξη που θέλω να έχω, το σημείο στο οποίο θέλω να φτάσω και όλα αυτά μου δίνουν ώθηση και με κρατούν ζωντανή. Ας κάνουμε ένα όμορφο πράγμα κάθε ημέρα, από το να πάμε για περπάτημα μέχρι το να δούμε μια ταινία στο σπίτι και ας αλλάξουμε νοοτροπία. Οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας σε κάθε περίσταση και μπορεί να είναι είτε σύμμαχός σου είτε εχθρός σου. Ας αγαπήσουμε τη ζωή λίγο παραπάνω!


                                                             


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω τα σκοτάδια μου, ο μόνος τρόπος για να σβήσω λίγο από το μαύρο που χρωματίζει την ψυχή μου είναι να κοιτάζω πίσω στο παρελθόν, για να συνειδητοποιήσω όλα όσα δεν είχα και έχω τώρα στο παρόν. Για να αντιληφθώ πού βρισκόμουν και πού βρίσκομαι τώρα. Για να νιώσω ευγνώμων για όλα όσα κατάφερα να αποκτήσω. Για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν τα παράτησα, που συνέχισα να παλεύω με τα πιο τρομακτικά σκοτάδια μου και με τους πιο επικίνδυνους δαίμονές μου. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνω να ανακτήσω την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμησή μου. Μπορεί να είναι λάθος τρόπος, να είναι όλα μια ψευδαίσθηση και να μη χρειάζεται καν να σκεφτώ όλα όσα έχω καταφέρει για να μπορώ να νιώθω ικανή. Ίσως πρέπει να νιώθω έτσι ανεξαρτήτως κατορθωμάτων. Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι έτσι αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Σίγουρα η οικογένεια που έχω καταφέρει να δημιουργήσω είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μπορώ να νιώθω ευγνωμοσύνη κάθε μέρα στο θεό και στη ζωή, γιατί η αγάπη είναι αυτή που σε γεμί...
 Όλα θέλουν το χρόνο τους. Χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και ένα ήρεμο μυαλό - όσο αυτό είναι δυνατόν - για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες της καθημερινότητας και να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.   Έγινα για δεύτερη φορά μαμά πριν τρεις εβδομάδες και όλα μοιάζουν τόσο ξένα και περίεργα. Τύψεις, αρνητικές σκέψεις, φόβος και νοσταλγία. Ενοχές γιατί δε μπορώ να περνώ ακόμα το χρόνο που περνούσα με την κόρη μου και έχω πέσει με τα μούτρα στο μωρό, αφού χρειάζεται συνεχώς τάισμα και νανούρισμα. Αρνητικές σκέψεις, καθώς πιστεύω ότι όλο αυτό δε θα τελειώσει και ένα κύμα απελπισίας με κατακλύζει. Φόβος ότι ίσως να μη μπορώ να τα καταφέρω και νοσταλγία για τις στιγμές που περνούσα με τον άντρα και την κόρη μου πριν έρθει το μωρό.  Σαφώς ήταν κάτι που ήθελα, αλλά όπως και στην πρώτη γέννα, έτσι και τώρα, την περίοδο της λοχείας την περνώ με αρκετές μαύρες σκέψεις. Με σκέψεις που με τρομάζουν, με σκέψεις που δε θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Προσπαθώ όμω...
  Διάβασα κάπου τα εξής λόγια: "Στην πραγματικότητα αυτό που είναι ακαταμάχητο στον έρωτα είναι αυτή η συγκινησιακή εμπειρία - όχι ο άλλος άνθρωπος. Η φράση του Νίτσε 'ερωτευόμαστε την επιθυμία μας, όχι το αντικείμενό της' είναι σημαντικό για τους ανθρώπους που βασανίζονται στον έρωτα".    Αυτό είναι κάτι που είχα συνειδητοποιήσει κάποια χρόνια πριν και έπειτα έπεφτα πάνω συνέχεια σε παρόμοιες διαπιστώσεις. Είχα καταλάβει ότι δεν ερωτευόμουν πάντα ανθρώπους. Δεν ξέρω άλλωστε αν είναι δυνατόν να ερωτευόμαστε συνέχεια κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε. Μπορεί για κάποιους να είναι. Πάντως αυτό που κατάλαβα στον εαυτό μου (και το βιώνουν αρκετοί άνθρωποι) είναι πως η ανάγκη μας και η επιθυμία μας να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα είναι τέτοιες που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι. Ερωτευόμαστε την ίδια την ιδέα του πάθους. Θέλουμε η ζωή μας να γεμίσει από αυτόν. Και έτσι γνωρίζουμε συνέχεια ανθρώπους και ισχυριζόμαστε ότι ερωτευόμαστε ξανά και ξανά ενώ μπορεί και ν...