Διαβάζοντας στο βιβλίο του Γκάντι  "Το δώρο του θυμού" ότι οι αγορές δημιουργούν μονάχα βραχυπρόθεσμη ικανοποίηση, η οποία ξεθωριάζει γρήγορα, και πως πολύ μεγαλύτερη χαρά θα βρούμε σε πράγματα που δημιουργούμε παρά σε πράγματα που αγοράζουμε και πετάμε, αναλογίζομαι πως και εγώ συνέχεια παρασύρομαι από τον καταναλωτισμό της κοινωνίας μας και πέφτω θύμα του. Η συνεχής επιθυμία για υλικά αγαθά πολλές φορές γίνεται αυτοσκοπός και μετατρέπεται σε μία διαδικασία όπου μόνο άγχος μας γεμίζει, καθώς γίνεται εμμονή. Χάνουμε το ουσιαστικό νόημα της ζωής και την αληθινή χαρά πιστεύοντας πως οι ανασφάλειές μας και τα κενά μας θα εξαφανιστούν με τις αγορές. Όμως, αν παρατηρήσουμε, θα δούμε πως αυτή η ικανοποίηση φεύγει αμέσως και μετά πάλι έρχεται η θλίψη και μετά πάλι σπεύδουμε να πέσουμε με τα μούτρα στις αγορές. Είναι ένας φαύλος κύκλος. Επίσης δημιουργούμε στον εαυτό μας ψεύτικες ανάγκες μη σκεπτόμενοι τι πραγματικά χρειαζόμαστε στη ζωή μας ή συγκρινόμαστε με άλλους και τους ανταγωνιζόμαστε για αυτά που έχουν και δεν έχουμε εμείς. Για να απαλλαγώ από όλη αυτή τη νοοτροπία, που δύσκολα το καταφέρνω, καθώς τη μία μέρα το διαχειρίζομαι και την άλλη πάλι παρασύρομαι, προσπαθώ να σκέφτομαι αυτό που διάβασα στο βιβλίο. Ότι ευτυχία και ολοκλήρωση θα αισθανθούμε όταν θα δημιουργούμε. Όταν δηλαδή θα αναπτύσσουμε δεξιότητες, ικανότητες, θα εξελισσόμαστε, θα καλλιεργούμε ταλέντα, θα μαθαίνουμε, θα διαβάζουμε και θα αποκτούμε γνώσεις. Αυτός είναι ο πλούτος ο πνευματικός που μόνο αυτός μπορεί να γεμίσει την καρδιά και να μας γεννήσει αισθήματα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης. Βέβαια στη ζωή, ειδικά στη σημερινή εποχή, όλα χρειάζονται. Το χρήμα και τα υλικά αγαθά δεν έχουν αρνητική σημασία, όταν ξέρουμε όμως πως να τα διαχειριστούμε. Σημασία έχει να μη γίνονται κύριος στόχος της ζωής μας και να μη μετράμε την αξία μας και την ευτυχία μας βάση αυτών. Πρέπει να δίνουμε βάση στις σωστές προτεραιότητες και σε αυτά που έχουν πραγματική σημασία!