Όλα θέλουν το χρόνο τους. Χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και ένα ήρεμο μυαλό - όσο αυτό είναι δυνατόν - για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες της καθημερινότητας και να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα. Έγινα για δεύτερη φορά μαμά πριν τρεις εβδομάδες και όλα μοιάζουν τόσο ξένα και περίεργα. Τύψεις, αρνητικές σκέψεις, φόβος και νοσταλγία. Ενοχές γιατί δε μπορώ να περνώ ακόμα το χρόνο που περνούσα με την κόρη μου και έχω πέσει με τα μούτρα στο μωρό, αφού χρειάζεται συνεχώς τάισμα και νανούρισμα. Αρνητικές σκέψεις, καθώς πιστεύω ότι όλο αυτό δε θα τελειώσει και ένα κύμα απελπισίας με κατακλύζει. Φόβος ότι ίσως να μη μπορώ να τα καταφέρω και νοσταλγία για τις στιγμές που περνούσα με τον άντρα και την κόρη μου πριν έρθει το μωρό. Σαφώς ήταν κάτι που ήθελα, αλλά όπως και στην πρώτη γέννα, έτσι και τώρα, την περίοδο της λοχείας την περνώ με αρκετές μαύρες σκέψεις. Με σκέψεις που με τρομάζουν, με σκέψεις που δε θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Προσπαθώ όμω...
Διάβασα κάπου τα εξής λόγια: "Στην πραγματικότητα αυτό που είναι ακαταμάχητο στον έρωτα είναι αυτή η συγκινησιακή εμπειρία - όχι ο άλλος άνθρωπος. Η φράση του Νίτσε 'ερωτευόμαστε την επιθυμία μας, όχι το αντικείμενό της' είναι σημαντικό για τους ανθρώπους που βασανίζονται στον έρωτα". Αυτό είναι κάτι που είχα συνειδητοποιήσει κάποια χρόνια πριν και έπειτα έπεφτα πάνω συνέχεια σε παρόμοιες διαπιστώσεις. Είχα καταλάβει ότι δεν ερωτευόμουν πάντα ανθρώπους. Δεν ξέρω άλλωστε αν είναι δυνατόν να ερωτευόμαστε συνέχεια κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε. Μπορεί για κάποιους να είναι. Πάντως αυτό που κατάλαβα στον εαυτό μου (και το βιώνουν αρκετοί άνθρωποι) είναι πως η ανάγκη μας και η επιθυμία μας να νιώσουμε αυτό το συναίσθημα είναι τέτοιες που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι. Ερωτευόμαστε την ίδια την ιδέα του πάθους. Θέλουμε η ζωή μας να γεμίσει από αυτόν. Και έτσι γνωρίζουμε συνέχεια ανθρώπους και ισχυριζόμαστε ότι ερωτευόμαστε ξανά και ξανά ενώ μπορεί και ν...